یکی دیگر از نشانه‌های «غفلت» آن است که انسان عمر خود را در اموری صرف کند که برای آخرت او هیچ سودی ندارد، یا در اموری صرف کند که نه سودی در دنیا دارد و نه در آخرت.
امیرمؤمنان (علیه السلام) در این زمینه می‌فرمایند: «کفی بالرجل غفلة ان یضیع عمره فی ما لاینجیه»[11] برای غفلت انسان، همین بس که عمر خود را در چیزی که مایه نجات او نیست، ضایع کند.
و در تعبیر دیگری از همان حضرت (علیه السلام) آمده است: «کفی بالمرء غفلة ان یصرف همته فی ما لایعنیه»[12]. برای غفلت انسان همین بس که عمر خود را در چیزی که مربوط به او نیست، صرف کند.
