1. سهو، لهو و نسیان
در حدیث مشروحی از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) در پاسخ «شمعون بن لاوی» یکی از مسیحیان معروف زمان خود، آمده است، هنگامی که شمعون از علائم غافلان از حضرتش سؤال کرد، ایشان در جواب فرمودند: «اما علامة الغافل فأربعة؛ العمی و السهو و اللهو و النسیان»[6]، نشانه‌های غافل چهار چیز است: نابینایی (و بستن چشم بر روی حقایق) و سهو و لهو و نسیان (به گونه‌ای که گرفتار فراموشکاری و سردرگمی به شهوات و عدم توجه به سرنوشت آینده خویش می‌شود.
همین مضمون در اندرزهای لقمان حکیم به فرزندش دیده می‌شود آنجا که می‌گوید: «فرزندم هر چیزی نشانه‌ای دارد که با آن شناخته می‌شود… و غافل سه نشانه دارد: سهو و لهو و نسیان.»[7]
تفاوت سهو و نسیان در این است که نسیان به معنی فراموش کردن چیزی است که قبلا می‌دانست، ولی سهو به معنی عدم توجه به اموری است که باید به آن توجه کند ولی مراد از سهو و نسیان مورد نظر، سهو و نسیان غیراختیاری که گاه بر همه عارض می‌شود، نیست؛ بلکه سهو و نسیانی است که ناشی از عدم مبالات، عدم توجه و عدم محافظت بر امور دینی است.[8]
