خبر کوتاه بود ولی جگر سوز « رأی فیفا صادر شد » فدراسیون فوتبال ایران باید ۶ میلیون و دویست هزار یورو دیگر به مارک ویلموتس پرداخت کند؛ معادل ۱۷۵ میلیارد تومان. او قبلا ۲ میلیون یوروی دیگر گرفته بود برای ۶ بازی که روی نیمکت تیم ملی نشست که چهار تایش رسمی بود:
دو برد مقابل کامبوج و هنگ‌کنگ و دو باخت به عراق و بحرین.
آری این همان فوتبالی است که چنان بر مردم تحمیل شده است که کمتر کسی به هزینه های این معضل بسیار خطرناک فکر می کند.
چه بسیارند کسانی که در راستای تامین کمترین خواسته های خود و اطرافیانشان که در عین حال ضروری ترین احتیاجات نیز هست توان ندارند ولی اسیر مسایل فوتبال یعنی همین لذت کاذب گشته اند.
آیا دیدن چند نفر در میدان سبز که کاری غیر از لگدزدن به هم ندارند باید اینقدر هزینه داشته باشد؟. حال چه فرقی می کند که هزینه مالی باشد و یا حیثیتی. آیا این دویدن ، لگد زدن و انگشت فرو کردن در چشم حریف و… اینقدر مهم است و ارزش طرفداری و هواداری دارد؟.
در اوضاع و شرایط کنونی که کشور ما به شدت دچار فقر و گرفتاری مالی است چرا حواسمان نیست که وقتی تحمل فرزندمان را که خواسته ای از ما دارد و در توان اجرای ما نیست نداریم اما در عین حال و در همان زمان در حال تماشای لگد زدن چند نفر به یکدیگر در قالب رفتاری به نام فوتبال هستیم که لگد پران های آن پول هایی هزاران برابر مبلغی که برای رفع نیاز عزیزمان لازم است را از جیب بیت المال به تاراج برده اند.
باید باور کنیم که در سراسر جهان به قدری فساد و بیرحمی وارد این رفتار مثلا فوتبال شده است که در میدان نبرد گلادیاتورهای رم قدیم چنین قصاوت قلبی نبوده است.
چقدر زشت است که یک بازیکن فوتبال به صورت حرفه ای به هوا بلند می شود و سر پنجه های انگشتان دست خود را که به شکل سر پنجه های عقاب در آمده است را به صورت بازیکن دیگر می کوبد.
شرط بندی ، خیانت ، دلالی و … به تیم ملی و باشگاه از دیگر موارد ذلت های این لذت کاذب است که اکثرا می گویند اگر ورزش فوتبال نباشد جوانان چه تفریحی داشته باشند؟ ولی اصلا حواسمان نیست که در کل این حرکات لگدپرانی و دریافت پول های آنچنانی نمی تواند خود را به عنوان ورزش فوتبال معرفی نماید. اصلا در اینجا بحث مخالفت با فوتبال مطرح نیست بلکه رفتار مجهول لگد پراکنی و فساد وحشتناک و… که به اسم ورزش فوتبال به خورد مردم می دهند جای سئوال بوجود آورده است.
مطمئن باشید که هر کس از این رفتار مجهولی که به نام فوتبال به خوردمان می دهند دفاع کند همانی است که تاوان ذلت های یک لذت کاذب را می دهد. یقین دارم دیری نمی پاید که آه ضعیفانی که با کمترین هزینه می توان بیشترین مشکلات آنها را حل کرد گریبان مسئولین بی مسئولیت وزارت ورزش و جوانان و حتی هوادارانی که کورکورانه خود را اسیر این جمع اکثرا مجهول و اکثرا مفت خور و فاسد کرده اند را خواهد گرفت.
خدا می داند با پول هایی که در رفتار مجهولی که به نام فوتبال به خورد همه می دهند چه افراد بی سرو پا و یک لاقبایی به نان و نوا رسیده اند و به فقرا و ضعفا فخر می فروشند.
در این مورد حرف بسیار است ولی گوش شنوا کم است. به امید اینکه خداوندمتعال تقاص ضعفا را از غارتگران بیت المال بگیرد. بزودی مطالب بیشتری راجع به این فریب آشکار یعنی جنایت و وقاحت در زمین سبز خواهم گفت.
